ผิวคล้ำเพราะน้ำทะเล คลื่นลมเห่ก็ดูเท่ดี
มาเที่ยวศรีราชา จะเลี้ยงแกงป่าปลาอินทรีย์
มาซิพี่ มาเที่ยวบ้านฉันซิพี่
จีบสาวศรีราชาได้กินปลา ฟรี ฟรี
โอ้หนอ โอ้หนอ ได้กินปลา ฟรี ฟรี...
เสียงเพลงรำวง ในจังหวะครึกครื้น ท่วงทำนองสนุกสนาน ของ ชาวศรีราชา ซึ่งผมได้มีโอกาสฟังเมื่อมีงานรื่นเริงสนุกสนาน หรืองานประจำปีของชาวศรีราชาเสียงเพลงนี้จะเปิดวนกันหลายรอบมาก แทบจะจำเนื้อร้องได้เลยหล่ะครับ แม้แต่การหาเสียงระดับท้องถิ่นก็มีเปิดให้ฟังด้วยเช่นกัน ผมมีความผูกพันธ์ กับอำเภอ ศรีราชา และพี่น้องชาวศรีราชามานานหลายปี เหมือนกับว่า ศรีราชาเป็นบ้านผมอีกแห่งเลยก็ว่าได้ครับ...
ชีวิตของผมยังวนเวียน...อยู่ที่ อำเภอศรีราชา ไม่ยอมไปไหน ตราบใดที่ผมยังต้องอาศัยทำมาหากิน หาเลี้ยงชีพ ที่อำเภอแห่งนี้...ศรีราชา มีแหล่งท่องเที่ยวมากมาย แต่ละแห่งมีความสวยงาม ต่างๆกันไป...แล้วแต่ว่าใครจะเลือกเที่ยวตรงจุดไหนของศรีราชา อาหารการกินก็อร่อย นิสัยใจคอ ของชาวศรีราชาก็ดีเหลือหลาย เท่าที่ผมสัมผัสคนศรีราชาส่วนมากจะเป็นคนมีน้ำใจ ช่วยเหลือแบ่งปัน...และมีอยู่หลายสิ่งหลายอย่างที่ผมชอบและประทับใจ ใน อำเภอศรีราชา เมื่อผมมีโอกาสแล้วจะทะยอยเล่าให้ฟังครับ...แต่วันนี้ ผมจะขอเล่าเรื่อง หอคอยร้าง...กับความน่าสะพรึงกลัว...ที่ศรีราชา ให้ฟัง
เมื่อผมไปขายของที่ศรีราชา ขับรถผ่านหอนาฬิกาเก่า ตรงบริเวณเทศบาลเมืองศรีราชา ตรงกันข้ามเทศบาลจะเป็น ตลาดสดเทศบาลศรีราชา ตั่งอยู่ริมถนนเจิมจอมพล ซึ่งในตอนเช้าๆ ตลาดสดเทศบาลแห่งเป็นจุดที่มีชีวิตชีวาที่สุด เพราะพลุกพล่านไม่ด้วย พ่อค้าแม่ค้า และผู้คนที่มาจับจ่ายใช้สอย...ชีวิตของวันใหม่ของชาวศรีราชาเริ่มต้นจาำกตลาดสดแห่งนี้เลยก็ว่าได้... เมื่อมองเข้าไปยัง ที่ว่าการเทศบาลเมืองศรีราชา จะเห็นอาคารที่ใหญ่โตหลังคาสีแดง ที่จัดตรงแต่งภูมิทัศน์ได้อย่างสวยงามตระการตา มีสวนสาธารณะ และสวนเด็กเล่น อยู่ด้านหน้าอาคารที่ทำการของเทศบาล...
เมื่อผมมองขึ้นไป บนเนินเขาซึ่งอยู่เบื้องหลังเทศบาลแห่งนี้ เห็นป่าไม้ที่หนาทึบเขียวคริ้ม ผมจำได้ว่าเมื่อ สิบกว่าปีมาแล้วผมเคยอุ้มลูกเดินขึ้นไปยัง เนินเขาลูกนี้ เพราะตอนนั้นบนเนินเขาจัดทำเป็นสวนสัตว์สาธารณะ แต่ปัจจุบันได้ยกเลิกและไม่มีแล้ว หอคอย ตั้งอยู่บนเนินเขาในจุดสูงสุด มองเห็นเด่นตระหง่านแทบจะเป็นสัญญลักษ์ของ อำเภอศรีราชา เลยก็ว่าได้ เพราะใครที่ขับรถผ่าน ศรีราชา เมื่อมองจากถนนสุขุมวิท เข้ามาด้านขวามือ จะเห็นหอคอยแห่งนี้ได้อย่างชัดเจน...
ผมขับรถผ่านที่ไร ก็ชอบมองขึ้นไปบนหอคอย และ อยากจะหาโอกาส...ขึ้นไปชมวิว อำเภอศรีราชา จากที่สูงบนหอคอยแห่งนี้สักครั้ง...
ผมขับรถเข้าไปจอด ยังเทศบาลอำเภอศรีราชา ที่มีลานจอดรถที่กว้างขวาง แล้วลงไปสอบถาม เจ้าหน้าที่เทศบาลคนหนึ่งที่กำลังจะขึ้นไปทำงาน...ว่าผมจะขึ้นไปยังหอคอยแห่งนั้นได้อย่างไร...เจ้าหน้าที่คนนั้นบอกผมว่า เดินขึ้นทางสวนสัตว์เก่าได้เลย มีบันได เชื่อมต่อไปจนถึงหอคอย หรือถ้าไม่อยากเดินก็ขับรถไปตามถนนด้านข้างที่ทำการ แล้วเลี้ยวขวาขึ้นไปจอดที่หอคอยได้เลย...
เมื่อผมสอบถามเข้าใจแล้วผมตัดสินใจจะเดินขึ้นไปตามบันไดสวนสัตว์เก่า ผมไปหยิบกล้องถ่ายรูปและกล้องสองตาเผื่อตอนเดินขึ้นไปจะได้ส่องดูนกไปด้วย...ผมเดินขึ้นไปตามบันไดปูน ที่ปกคลุม ไปด้วยใบไม้แห้ง ซึ่งผมมองดูแล้วบันไดที่นำสู่ หอคอยแห่งนี้คงร้างผู้คนที่จะมาเดินเที่ยวและขึ้นไปชมวิวทิวทัศน์เมืองศรีราชาเบื้องบนเป็นเวลานานมาก...ตะไคล้น้ำสีเขียวคล้ำ เกาะตามบันไดเต็มไปหมด ผมเดินสูงขึ้นมาไม่มากนัก กลิ่นใบไม้เน่าทับถม อับชื้น ทั้งๆที่ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ น่าจะมีอ๊อกซิเจน มากกว่านี้ เถาวัลย์ ปกคลุมอย่างระเกะ ระกะ ไร้การเหลียวแล ทั้งๆที่อยู่ในเขตที่ว่าการของอำเภอ แท้ๆ...ผมมองขึ้นไปด้านบน ยังไม่เห็นหอคอย คงอีกไกลมาก ความอับชื้น ความมืดคลึ้มของต้นไม้และเถาวัลย์ ทำให้ผมต้องถอยลงมา...ยังลานจอดรถ ตัดสินใจใหม่ ขับรถขึ้นไปจอดข้างบนเลยดีกว่า...เพราะมองดูแล้ว เปลี่ยวมาก และวังเวง... ด้วยหน่ะสิ
ผมขับรถอ้อมไปตามถนนด้านข้างที่ทำการเทศบาล เลี้ยวขวาขึ้นไป ไม่ถึง ครึ่งกิโล ก็ถึงแล้วครับ หอคอย จุดที่ผมต้องการจะขึ้นไปชมวิว อำเภอศรีราชา...
ผมจอดรถ แอบไว้ริมถนน...สะพานกล้องถ่าย รูปและกล้องสองตาเดินตรงไปยังหอคอย...ทันใดนั้้นเองสายตาของผม ก็มองไปเห็นนักเรียนชายสามคนจับกลุ่ม ดูดบุหรี่กันอยู่ ...ข้างๆหอคอย เด็กนักเรียนทั้งสามคนตกใจ เมื่อเห็นผมเดินตรงเข้ามายังหอคอย แต่ผมทำเป็นไม่สนใจเดิน ผมเข้าไปใกล้หอคอย เพื่อจะขึ้นบันได...
เด็กนักเรียน น่าจะเป็นมัธยมปลายแล้วหล่ะ ดูจากหน้าตาแล้วน่าจะอยู่ประมาณ ม.4-ม.5 มีคนหนึ่งเดินตรง เข้ามาหาผม และถามผมว่า...
"น้า...มาทำอะไรเหรอ..." ผมเหลือบมองอักษรย่อของโรงเรียน ของเด็กบนหน้าอก เป็นโรงเรียนดังซะด้วย แต่ไม่ใช่โรงเรียน ที่ลูกชายผมเคยเรียน...เมื่อตอน ม.ต้น "อ้อ...พี่มาถ่ายภาพ วิว เมืองศรีราชา เล่นหน่ะน้อง..." ผมใช้สรรพนามตัวเอง ว่าพี่ แทนคำว่าน้า ที่เด็กเรียก เพื่อจะดูเป็นกันเองกับเด็ก และไม่ทำให้เด็กระแวงในตัวเรามากเกินไป เพราะเขารู้ว่าผม รู้เห็น ว่าเขาหนีเรียนและทำผิดมามั่วสุมดูดบุหรี่ บริเวณนี้(ดีนะที่ไม่เรียกลุง)
ผมไม่เสวนา กับเด็กมากนัก เพราะมองดูบริเวณรอบๆแล้วเปลี่ยวมาก...ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินจะขึ้นไปยังหอคอยอย่างเดียว แต่พอจะก้าวขึ้นบันได ผมก็ต้องตกใจ เพราะบันได ไม่มี หายไปไหนซะแล้ว
แล้วผมจะขึ้นไป ข้างบนหอคอย ยังไงในเมื่อไม่มี บันได ผมเดินดู รอบๆหอคอย มีทางเดียว คือเกาะราวบันได ที่ยังมีเหลืออยู่ ในชั้นแรก ขึ้นไป...
ผมนึกขึ้นได้ทันทีว่า...เมื่อไม่กี่ วันที่ผ่านมาผมจำได้ ผมดูข่าว เจอข่าวที่ จ.สุพรรณบุรี ศาลาริมทางโดนงัดเอาไม้พื้น ไปหลายหลัง พอมาเห็นสภาพบันได หอคอยที่ศรีราชา ก็คงจะโดนทำนองเดียวกัน คือมีคนมางัดเอาบันได ซึ่งเป็นไม้เนื้อดีอย่างหนา ไปขาย แต่ยังพอมีเหลือไว้มั่ง ยังไม่หมดซะทีเดียว...นี้ขนาดหอคอยแห่งนี้อยู่ห่าง สถานที่ราชการ เพียง 500 กว่าเมตร เท่านั้นเอง ทางหน่วยงานยังปล่อย เป็น หอคอยร้าง ที่น่าสะพรึงกลัว ซะแล้ว
ผมโหนเกาะราวบันได ไต่ขอบปูนที่เมื่อก่อน เป็นที่วางพาดไม้บันไดขึ้นไป ข้างบน บันได ได้หายไปจากหอคอย แห่งนี้ถึง 3 ช่วงด้วยกัน และด้านบน ราวบันได ที่เป็นไม้กลึงกลม สวยงามก็หายไปด้วย ต้องเดินแอบ อีกข้างเพีื่อไม่ให้พลัดตก ลงไป...
ผมกำลังปีน และเดินขั้นมาถึงชั้นที่ 3 สักพักก็เห็นเด็กนักเรียน โรงเรียนดัง...2 คนปีนตามขึ้นมา และมาถามผมอีกครั้งว่า "น้า...มาถ่ายภาพไปทำอะไรเหรอ" ผมเริ่มระวังตัว และคิดในใจว่า นักเรียนกลุ่มนี้คงกลัวผม จะมาถ่ายภาพของพวกเขาแน่นอนเลย..."ก็ถ่ายเก็บไว้ดู...ไม่เคยมีภาพศรีราชาสวยๆจากมุมสูง" ผมตอบพร้อมจ้องหน้าเด็ก และมองปฎิกริยา ใจผมก็กลัวว่านักเรียนสองคนจะจู่โจมเข้ามาผลักผม ตกจากหอคอยแห่งนี้เหมือนกัน แต่ถ้าเขาจะจู่โจมผมจริงๆ เด็ก 2 คนนั้นอาจจะตกก่อนผมแน่นอน เพราะผมเตรียมตัวอยู่แล้ว และผมก็จะกลายเป็นฆาตรกรทันที..."น้องคงมา ทำกิจกรรม และคงมาหาภาพสวยๆไปส่งอาจารย์หล่ะสิ..." ผมชวนคุยเพื่อให้เขาผ่อนคลายและไม่เครียด " ครับ...พอดีอาจารย์ให้งานเป็นกลุ่ม ก็เลยได้ออกนอกสถานที่ครับ..." เด็กเริ่มยิ้มและผ่อนคลาย แต่ผมก็ยังไม่กล้ายกกล้องขึ้นถ่ายภาพวิว รอบด้าน เพราะต้องระวังตัว...สักพักเขาทั้งสองก็ไต่ลงไปจาก หอคอย...นั้นแหละ ผมถึงเดินขึ้นไปชั้นบนสุดและถ่ายภาพ อำเภอศรีราชา...
เมื่อเด็กนักเรียนลงไปแล้ว ผมถ่ายภาพ อำเภอศรีราชา เพลินเลยหล่ะครับ พร้อมกับนำกล้องสองตาส่องดูตรงโน้นตรงนี้ อย่างสบายอารมณ์ มองลงไปเห็นตลาดสด และที่ว่าการเทศบาลอำเภอศรีราชา หลังคาแดงๆ ที่อยู่ด้านล่าง ซึ่งจัดภูมิทัศน์ ได้สวยงาม แต่ทำไมถึงปล่อยให้ หอคอย ซึ่งน่าจะเป็นจุดท่องเที่ยวชมวิว อำเภอศรีราชาอีกแห่งหนึ่งตกอยู่ในสภาพที่เสื่อมโทรมขนาดนี้ และยังเป็นแหล่งมั่วสุมของเด็กนักเรียนดังอีกด้วย ปล่อยให้สถานที่แห่งนี้เป็นที่รกร้าง และเปลี่ยว ซึ่งจะนำมาให้เกิดก่ออาชญากรรม ก็เป็นได้
สถานที่แห่งนี้ มองดูแล้วเมื่อก่อนน่า จะเป็นสถานที่พักผ่อนและท่องเที่ยว ดูจากมีที่ขายของและห้องน้ำ ไว้คอยบริการ...
ผมเดินออกมาจาก หอคอยร้าง...ที่น่าสะพรึงกลัว และเหลียวมองกลับไปดู ก็ต้องเสียดาย ที่ทางการปล่อยให้เป็นที่รกร้าง ได้ถึงขนาดนี้...
ความน่าสะพรึงกลัว...ของผมไม่ได้อยู่ที่ภูติผีปีศาจ แต่อย่างใด
แต่ ความน่าสะพรึงกลัวของผม มองว่า สถานที่แห่งนี้ ถ้าปล่อยรกร้างเป็นแหล่งมั่วสุม
ของเด็กและเยาวชน ต่อไปก็จะเกิดก่ออาชญากรรม ตามมา ในป่าด้านล่างมีช่องทางเดินเล็กๆ
เข้าไปในป่า พวกเขาเข้าไปทำอะไรกัน มองดูแล้ว น่าสะพรึงกลัว จริงๆครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น