ขอทานเขมร...บุกเมืองพัทยา

      ทุกวันนี้...เมื่่อผมออกจากบ้าน ไม่ว่าจะไปซื้อของใช้...หรือซื้อกับข้าวตามตลาด ผมต้องเจอะเจอกับแรงงานต่างด้าว มากมาย แทบจะทุกที่ใน พัทยาและศรีราชา ที่ผมไปขายของและได้สัมผัสอยู่...ทั้ง เขมร พม่า ฯลฯ เต็มไปหมด...แรงงานพม่าส่วนมากจะเข้ามารับจ้าง ขายของในตลาด เช่นขายกับข้าว ขายอาหาร หรืออยู่ตามร้านค้าอื่นๆอีกมากมาย ถ้าเห็นผู้หญิงปะแป้งเป็นวง ขาวๆ นั้นแหละครับพม่า ส่วนผู้ชายจะฟันดำหน่อยเพราะกินหมาก  ส่วนมากนายจ้างคนไทยที่ค้าขายจะจ้างแรงงานพม่าครับ ส่วนแรงงานเขมรเห็นทำงานเป็นกรรมกรหรือ จับกัง เป็นส่วนมาก ...อีกส่วนหนึ่งก็นั่งขอทานครับ
      เรื่องของขอทาน...เขมร ที่พัทยาหลายท่านอาจจะเห็นเป็นข่าวบ่อยๆเพราะเยอะจริงๆครับ...พอโดนจับหรือเจ้าหน้าที่กวดขันหน่อย...ก็หายไป ไม่นานก็กลับมานั่งขอทานอีก ...อย่างที่ตลาดนัดคลองถมพัทยา 2 (ข้างเมืองจำลอง)ที่ผมไปขายของอยู่...ผมจะสังเกตุเห็นผู้หญิงชาวเขมรอุ้มลูก จูงหลาน มานั่งขอทานตามจุดต่างๆ ทั่วทั้งตลาด ในบางครั้งผมก็ยังนึกแปลกใจที่เห็นเด็กนอนหลับนานมากไม่ยอมตื่นซักที...ก็เลยพาลนึกไปในด้านลบ...ว่าใช่ลูกของเขาเองหรือเปล่า...แล้วเอายานอนหลับให้เด็กกินหรือเปล่า...

     คน...ไทยส่วนใหญ่ที่เดินซื้อของ พอเดินผ่าน และเห็นเข้าก็เกิดความเมตตาสงสาร ที่เห็นเด็กตัวเล็กหรือคนแก่ มานั่งขอทาน ก็ทำบุญทำทานไปแบ่งปันแก่ผู้ยากไร้...ผู้เต่าผู้แก่...ลูกเด็กเล็กแดง
     ผมมารู้ทีหลัง...ว่า คนไทยใจบุญส่วนมากมีรายได้เฉลี่ยแค่ 200 บาท ต่อวัน ส่วนขอทานเขมรไม่ต้องทำอะไร...แค่เมื่อแขนพนมมือ ถือกระป๋องใบเดียวมานั่งขอทาน ก็มีรายได้ตกวันละ 500-1500 บาทต่อวัน นั่งนับเงินต่อหน้าพ่อค้าแม่ค้ากันแบบจะ จะ ซึ่งในบางครั้งพ่อค้าแม่ค้ายังไม่ได้เปิดบิลด้วยซ้ำ...ค่าที่ก็ไม่ต้องเสียแค่เดินหาทำเลเหมาะๆ...แถมยังไม่ต้องเหนื่อยกับการ ที่ต้องกางโครงเหล็กกลางแสงแดดที่ร้อน...อย่างพวกผม บางครั้งผมยังเห็นซื้ออาหารการกินดีกว่าเราซะอีก...ภาษีก็ไม่ต้องเสีย...ที่พ่อค้าแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว ขายข้าวมันไก่ มาจ้องนับชามว่าขายได้เท่าไหร่จะได้เก็บภาษีถูก...

      ก็เคยอ่านข่าวเจอหลายครั้งเหมือนกันแหละครับ ว่าเขมรเข้ามาเป็นแก๊งค์ขอทานในไทยเยอะมาก ตามหัวเมืองใหญ่ๆ ไม่ว่าจะเป็นกรุงเทพฯ หรือพัทยา...พอ ตอม่อ เอ้ย...ตอมอจับก็จะโดนปรับนิดหน่อย
แล้วก็ปล่อยไป ก็เลยทำให้แก๊งค์ขอทานเขมรได้ใจ พูดปากต่อปากว่าอยู่เมืองไทยเป็นขอทานรายได้ดี...เลยทำให้เขมรข้ามชาติ โกอินเตอร์อย่างมากมายก่ายกองในปัจจุบัน...

    แต่ผมว่ามันก็อยู่ที่พวกเราคนไทยนี่แหละ ที่ใจบุญมากเกินไป ยิ่งเราทำทานให้เขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมากันมาก และยังทำให้เขาขี้เกียจ ไม่ดิ้นรน เราถึงได้เห็นแก๊งค์ขอทานเขมรมากมายในทุกวันนี้  ซึ่งการขอทานเป็นช่องทางทำมาหากินอย่างถาวรของคนเขมรซะแล้ว  หนำซ้ำพวกเขายังมาอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม แย่งที่ทำมาหากินขอขอทานไทย ซึ้งยากจน ยากไร้จริงๆ อย่างทุกวันนี้ผมก็แทบจะไม่เห็น ขอทานแบบ "ยายสำอาง" กันอีกแล้ว...

ผม...ไม่ได้ที่จะบอกว่า การทำทาน เป็นสิ่งที่ไม่ดี ...แต่การทำทานแล้วให้เขาได้รับจริงๆ เป็นสิ่งดี ไม่ใช่ไปทำทานให้แก๊งค์ ขอทานที่มีคนเป็นนายหน้าอยู่เบื้องหลัง และเก็บเอาเปอร์เซ็นต์นี่สิ...เราควรทำหรือไม่?...

คลิปขอทานเขมรโดนตำรวจท่องเที่ยวพัทยาจับ

นกเขาชวา...กับต้นมะไฟ...ในงานสังสรรค์

     ผมจำไม่ได้แล้วว่าเป็นเวลาผ่านมากี่วัน...หรือกี่อาทิตย์แล้ว หรืออาจจะเป็นเดือน...ที่มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเข้าไปกวาดใบไม้ในบริเวณสวนหน้าบ้านที่ร่วงหล่นอยู่เกลื่อนกลาดเพราะแรงลม....เมื่อผมเดินกวาดมาถึงต้นมะไฟผมก็ต้องตกใจ...เพราะมีสัตว์ปีกชนิดหนึ่งบิน...พรึบ...ตัดหน้าผมไป และบินไปเกาะอยู่บน กิ่งหว้ามองจ้องหน้าของผมไม่ยอมไปไหนเหมือนผมไปทำอะไรให้มันโกรธแค้น...หรือ ผมไปรบกวนอะไรมันสักอย่าง...ผมแหงนดูเจ้าสัตว์ปีกตัวที่ผมทำให้มันตกใจ และมันเองก็ทำให้ผมตกใจด้วย...ก็เลยรู้ว่ามันเป็น..."นกเขาชวา"...นั้นเอง

    เอ๊ะ...แล้วเจ้านกเขาชวาตัวนี้...มันมาทำอะไร อยู่บนต้นมะไฟ...ดูเหมือนว่ามันจะหวงซะด้วย...จ้องมองผมไม่ยอมไปไหน...หรือมันกำลังมาหาหนอนผีเสื้อ ที่กำลังกัดกินใบมะไฟอยู่...ผมก็สงสัยเหมือนกัน...ก็เลยค้นหาสิ่งที่เจ้า...นกเขาชวา...ตัวนี้หวง  ก็เลยไปเจอกับหญ้าแห้งวางแผ่ไว้กระจุกเล็กๆ แป๊ะ...ไว้บนง่ามของต้นมะไฟ  ซึ่งสูงจากพื้นที่ประมาณ 2 เมตรเห็นจะได้...
   "อ๋อ... เจ้ากำลังจะสร้างรังนั้นเอง...เจ้าคงสร้างยังไม่เสร็จสินะเห็นหญ้ามีอยู่นิดเดียวเอง... เอาหล่ะ...เราไม่รบกวนเจ้าแล้ว...ตามสบายนะ...เจ้าคงคิดแล้วว่าตรงนี้ปลอดภัยสำหรับเจ้า ถึงมาขออาศัยทำรัง..." ผมนึกในใจ แล้วมองขึ้นไปยังต้นหว้า ที่เจ้านกเขาชวาเกาะอยู่ ซึ่งมันกำลังจ้องมองผมด้วยสายตาระห้อย...
  "ว่าแต่...เจ้านกเขาชวา...เจ้ารู้หรือเปล่าว่าบริเวณต้นมะไฟที่เจ้ามาทำรังนั้น...เราจัดเลี้ยงสังสรรค์ อยู่เป็นประจำ แล้วเจ้าจะอยูได้หรือ...เพราะเราต้องเปิดไฟ พูดคุยสนทนากันเสียงดัง หรือในบางครั้งเรายังเผาย่างอะไรกินกันบริเวณนี้ด้วย..."

     ผม...เฝ้าแอบมองดูเจ้านกเขาชวาวางไข่อยู่บนต้นมะไฟ...ตั่งแต่ไข่ใบแรกที่เขาฟักออกมา ที่ผมเห็นว่าเขาฟักได้กี่ใบแล้ว...ก็ต้องรอจังหวะที่เขาออกจากรังบินไปหาอาหาร...แต่ก็น่าเสียดายที่ผมดันไปลบรูปภาพไข่ของเขา...ที่ผมถ่ายไว้ แล้วในตอนหลังก็ไม่มีโอกาสจะได้ถ่ายภาพ ไข่ของเขาอีกเลยเพราะเขานอนฟักไข่ของเขาไม่ยอมไหวติงไปไหนอีกเลย...
    และ...มีอยู่สองสามครั้ง...ที่ผมได้จัดเลี้ยงสังสรรค์ในกลุ่มเพื่อนฝูงและญาติพี่น้องใต้ต้นมะไฟ ที่เจ้านกเขาชวานอนฟักไข่อยู่ และมีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เราเอา คาราโอเกะ มาร้องกัน...แต่ผมก็ได้บอกและขอเจ้านกเขาทุกครั้งว่า วันนี้มีงานเลี้ยงสังสรรค์นะ...วันที่ผมและเพื่อนเอา คาราโอเกะ มาเปิด เจ้านกเขาชวา ตกใจ บินออกจากรังในตอนกลางคืน...ผมเห็นเขาบินออกจากรังผมมีความกังวลมากว่า...เขาจะทิ้งรังไม่กลับมาอีกแล้ว...

     ภาพด้านบนนี้เป็นภาพเมื่อตอนจัดเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่เพื่อนฝูง...จะเห็นต้นมะไฟ ที่อยู่หลังเพื่อนผมที่สวมเสื้อสีขาว และในง่ามที่สองด้านบนขวามือคือจุดที่เจ้านกเขาชวา มาทำรังอยู่แต่ในวันนี้ เขาได้บินออกจากรังผมก็นึกว่าเขาจะทิ้งรังเสียแล้ว...
     แต่...ในตอนเช้า ผมตื่นขึ้นมาดูเขาอีกครั้ง...ผมก็ต้องดีใจที่ยังเห็นเขากลับมานอนฟักไข่อีกครั้ง...หลังจากนั้นผมไม่รบกวนเขาอีกเลย...


     และก่อนวันสงกรานต์นี่เอง...นะจุดนี้ก็มีงานเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่ญาติ เกิดขึ้นอีกครั้ง...แต่ในครั้งนี้ผมได้เห็นลูกของเขา...สองตัวได้ออกจากไข่แล้ว และครั้งนี้เจ้านกเขาน้อยก็ไม่ทิ้งลูกไปไหน นอนกกลูกมองดูเราจัดงานเลี้ยงสังสรรค์...เหมือนจะบอกว่า ขอฉลองวันครอบครัวด้วยนะ...

    จากที่ผมสังเกตุ...เจ้านกเขาชวาหลายๆอย่าง...ทำให้ผมได้รู้ว่า เขาทำรังไม่ใหญ่โต เหมือนนกชนิดอื่นที่ผมเห็นมา...เขาแค่เอาหญ้าไม่กี่กิ่งมาวางพาด พาดกันก็ใช้ได้แล้ว...และอีกอย่างเขาจะเป็นนกที่นิ่งมาก ขนาดเราเข้าไปใกล้ๆ ถ้าเขามีลูกอยู่เขาก็จะไม่บินไปไหน...แต่จะจ้องมองเราตาไม่กระพริบ...ลูกของเจ้านกเขาชวา จะไม่ร้องเสียงดังหรือแทบไม่มีเสียงเลยเวลาที่แม่ป้อนอาหาร

ผม...เห็นเจ้านกเขาชวาป้อนอาหารลูก โดยให้ลูกล้วงเข้าไปในคอเพื่อไปคาบเอาอาหาร ซึ่งจะต่างจากพวกชนิดอื่นที่ผมเห็น...คือต้องคาบอาหารอยู่ที่ปากและให้ลูกจิกได้กินได้เลย...พอป้อนเสร็จได้ไม่นานเขาก็บินออกจากรังเพื่อไปหาอาหารมาให้ลูกน้อยอีก...และได้ทิ้งลูกน้อยอยู่ในรังเพียงลำพังสองตัว...เจ้านกเขาชวา...ขยันออกหาอาหารมาให้ลูกทุกวันจน ลูกๆเติบโตแข็งแรงข้นทุกวัน...และพร้อมที่จะบินออกจากรังทุกเมื่อ...ถ้าได้ยินเสียงแม่เรียกอยู่ไกลๆ

   เจ้าลูกนกเขาชวาทั้งสอง...ยืนๆ...นอนๆ...บ้างก็ไซร้ขนรอแม่กลับมาพร้อมอาหารอีกครั้ง...ด้วยใจกระวนกระวายเพราะ...ได้ยินเสียงฟ้าร้องครืน...ครืน...อยู่ด้านบน เขาคงติดว่านั้นเสียงอะไรนะทำไมดังเหลือเกิน...แล้วทำไมแม่ยังไม่กลับมาซะที... ฝนเริ่มที่จะลงเม็ดแต่ไม่หนามากนัก แต่ฟ้าก็ยังส่งเสียงร้องทำให้ลูกนกตกใจสดุ้ง...เมื่อได้ยิน...ไม่นานก็เห็นแม่นกเขาบินกลับมาสู่รัง...

 
     ฝนเรื่มทำท่าจะตกหนักซะแล้วสิ...เพราะเสียงฟ้าคำรามใกล้เข้ามาทุกที่...แม่นกเขาชวาทำเสียงต่ำๆในลำคอเพื่อเรียกลูกๆเข้าไปซุกใต้ปีก...แต่ด้วยความที่ลูกโตเร็วมากปีกไม่สามารถที่ห่อหุ้มลูกน้อยได้อีกแล้ว...ไม่นานฝนก็เริ่มลงเม็ดหนาขึ้นเรื่อยๆ...

       แม่นกหันรีหันขวาง...ทำขนพอง...ขยับตัวเข้ามาใกล้ลูกเพื่อจะปกป้องลูกน้อยจากเม็ดฝนที่เริ่มเทลงมาเรื่อยๆ

 
แม่นกเริ่มที่จะขยับเข้ามาใกล้ๆลูกน้อยเพื่อใช้ขนของตัวเองปกป้องจากเม็ดฝนที่เริ่มตกหนักจนใบมะไฟเริ่มจะเปียกน้ำฝนแล้ว...

 
   แล้วฝนก็ตกลงมาอย่างหนักไม่ลืมหูลืมตา...จนทำให้นกเขาชวาสามแม่ลูกเปียกปอน ไปตามๆกัน...นี้คงเป็ประการณ์ครั้งแรกของลูกนกที่ได้สัมผัสกับฝน...แล้วพอฝนหยุดตกก็ทำหน้า แบบ งง...งง...ว่าเกิดอะไขึ้นเนี้ย...
   เช้าวันหนึ่ง...ก่อนที่ผมจะออกไปทำธุระ...ข้านอก ก็ได้ไปแวะเยี่ยมเยียน...ครอบครัวนกเขาเป็นปกติ...เช้านี้ เจอลูกๆ ทั้งสองตัวกำลังปีนป่ายใบมะไฟทำท่าจะกางปีกบิน...เมื่อได้ยินเสียงแม่ร้องเรียกรัว...รัว...อยู่บนสายไฟหน้าบ้าน...

   ผมยืนดูเจ้าลูกนก...เขาชวาทั้งสองตัว...และยังนึกอยู่ในใจเลยว่า อีกสักวันสองวันเจ้าทั้งสอง ก็คงจะบินออกไปหากินกับแม่ของเจ้าได้แล้ว...และก็ยังคิดว่า จะมาคอยดูเจ้าทั้งสองบินออกสู่โลกกว้าง...และจะบันทึกภาพของเจ้าในขณะกำลังจะบินออกจากรัง...วันนี้ขอออกไปธุระก่อนนะเย็นๆจะกลับมา...

   
   แต่พอกลับมาจากทำธุระในตอนเย็น...ผมก็ไม่ลืมที่จะแวะเข้าไปทักทาย...ครอบครัวนกเขาชวา...ผมก็ต้องผิดหวังเพราะเจอแต่รังที่ว่างเปล่า..."เจ้าไปโดยไม่ได้กล่าวร่ำลา...เราเลยนะ"...แล้วเจ้าจะกลับมาร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์...กับพวกเราอีกหรือเปล่า...แล้วเราจะคอย....

เกาะล้าน...เกาะรัก..."หาดเทียน" กับความทรงจำมิอาจลืม...ตอนที่ 3

  
   "หาดเทียน"...เป็นหาดที่ผมเลือกอันดับแรกที่จะพาครอบครัวมาเล่นน้ำ...เมื่อมาเที่ยวที่ "เกาะล้าน"...เพราะเป็นหาดแรกๆ...ที่ผมมีความทรงจำ...เมื่อผมมาที่...เกาะล้าน 
   "หาดเทียน" เป็นหาดที่มีน้ำใส หาดทรายขาว สะอาด  ผู้คนไม่พลุกพล่าน มากนัก... ผมรู้จักหาดเทียนเป็นหาดแรกของเกาะล้านเลยก็ว่าได้... ถ้าย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปี ผมเคยตามกรุ๊ปทัวร์ ฝรั่งชาวออสเตรเลีย และกรุ๊ปทัวร์ชาวฝรั่งเศส มาที่หาดเทียน นี้เป็นประจำ เพราะตอนนั้นแม่ผมทำทัวร์อยู่ และจะพากรุ๊ปทัวร์มาทานอาหาร ที่ร้านอาหารของลุงแก่...คือ"ร้านอาหารหาดเทียน" ซึ่งเมื่อก่อนเป็นร้านอาหารริมหาดเล็กๆ ไม่ใหญ่โตมากนัก มีโต๊ะไม้ยาวๆเพื่อให้กรุ๊ปทัวร์นั่งได้ 20-30 คน ...ฝรั่งที่มายังหาดเทียนสมัยก่อน...ส่วนมากจะเป็นฝรั่ง ไฮโซ  ชาวออสเตรเลียและฝรั่งเศส ...ไม่เหมือนปัจจุบันที่มีแต่ฝรั่งชาวรัสเซีย...เป็นส่วนใหญ่
      เมื่อก่อน...ที่ผมมา"หาดเทียน"จะต้องจอดเรือใหญ่ที่ หน้า หาดตาแหวน...แล้วลงเรือกระจกเพื่อพาทัวร์ดูปะการัง จากท้องเรือกระจก ที่ใสแหน๋วส่องลงไปเห็นถึงพื้นทรายและปะการังชัดเจนเลยทีเดียว...
แล้ว...เรือกระจก หรือเรือหางถึงจะพาไปส่งที่หาดเทียนต่อไป...เมื่อก่อนแนวปะการังน้ำตื้น บริเวณเกาะล้านสมบูรณ์มาก มองเห็นฝูงปลาแหวกว่าย มากมาย...แต่ทุกวันนี้ไม่มีแล้ว น่าจะเกิดจากสภาวะโลกร้อนนั่นเอง...

                                           เตียงผ้าใบหน้าร้านของลุงแก่ คือร้านหาดเทียน


     แต่...วันนี้ผมมาหาดเทียน...โดยการขับมอเตอร์ไซด์ จากหาดตาแหวน ลัดเลาะข้ามเขาตามถนนเล็กๆที่ปูด้วยตัวหนอน...มายังหาดเทียน ได้โดยสะดวกสบาย ...หาดเทียนในวันนี้ น้ำยังใสอยู่เหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนแปลงคือจำนวนร้านค้าที่เพิ่มมากขึ้น และเตียงผ้าใบจะมีจำนวนมากขึ้นกว่าแต่ก่อน...
ร้านอาหาร หาดเทียน ของลุงแก่ ก็เป็นร้านสองชั้นใหญ่โต...

                          เมื่อจอดมอเตอร์ไซด์เรียบร้อยแล้วจะมีสะพานเดินไปยัง "หาดเทียน"


      ผม...เดินตามสะพานปูนที่สร้างเรียบแนวเขา...ซึ่งเมื่อก่อนไม่มี...มุ่งตรงไปยังหาดเทียนที่มองเห็นอยู่เบื้องหน้า ด้วยความตื่นเต้น...ผมมองเห็นแนวต้นเทียน ที่เมื่อก่อนเป็นเพียงต้นเตี้ยๆ ไม่มีเตียงผ้าใบกลาง อยู่ใต้ต้นเทียนเหมือนปัจจุบันนี้...และมองกวาดสายตาไปยัง ร้านลุงแก่ ที่เป็นร้านใหญ่โตสองชั้น ออกแบบทรงไทย หลังคาสีฟ้า ที่อยู่กลางหาด...ที่แรกผมตั้งใจจะพาครอบครัวไปนั่งที่ร้านหาดเทียน ของลุงแก่ แต่ก็เปลี่ยนใจที่มองเห็นความร่มรื่น ของต้นเทียน ที่กางแผ่กิ่งก้านเป็นร่มเงา มีเตียงผ้าใบที่กางไว้ใต้ต้นเทียน น่านั่งมาก...จึงเลือกที่จะนั่งใต้ต้นเทียน...จ่ายค่าเตียงผ้าใบไปตัวละ 50 บาท...

                                          บริเวณใต้ต้นเทียน ที่เลือกนั่ง เพราะเห็นร่มเงาที่ร่มรื่น


     เมื่อ...จัดแจงที่นั่งพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว...ผมก็เลยขอเดินสำรวจหาดเทียน สักหน่อยและจะได้เดินไปหาลุงแก่...ที่ร้านหาดเทียนด้วย...ผมเดินดูหาดเทียน ยังนึกภาพ ที่เรือร่มโชคอำนวย ของลุงชัย ที่มาลากร่มที่นี่ และเป็นเจ้าเดียวที่รับลากร่มของคณะทัวร์ที่เป็นฝรั่ง...ซึ่งในบางครั้งผมยังเคยนั่งเรือเร็วลากร่มของลุงชัย...มาลงที่หาดนี้เลย...

     ผม...เดินผ่านร้านของลุงแก่...มีความรู้สึกว่าใจเต้น ตึบๆ...และยังไม่กล้าเข้าไปทักเพราะกลัวว่า ลุงแก่จะจำผมไม่ได้...เพราะเวลาผ่านมาตั้ง 20 กว่าปีแล้ว...อีกอย่างตัวผมเองก็เปลี่ยนแปลงไปมากเหมือนกัน ผมยาว ไว้หนวดเครา...ถ้าเข้าไปทักคงท้าวความกันยาวแน่...อีกอย่างเดี๋ยวนี้ลุงแก่ เป็นผู้ใหญ่ที่กว้างขวางมากในเขตพัทยา...ใครๆก็รู้จัก...ผมเลยเดินผ่านไปจนสุดหาด ที่มีเรือที่สร้างเป็นบ้านพักอยู่ 2 ลำ...ยืนถ่ายรูป ได้สักพักก็เดินกลับ...เพื่อลงเล่นน้ำกับครอบครัว...แต่ ผมคิดว่าเล่นน้ำสักพักแล้วค่อยเดินมาสวัสดีลุงแก่...ก็ได้...

        น้ำบริเวณหาดเทียนวันนี้ใส...น่าเล่นมากเลยครับ...จนลูกๆ และภรรยาทนไม่ไหว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วต้องรีบวิ่งลงทะเล ผมก็อดรนทนไม่ไหวเหมือนกันเพราะความร้อนเลยขอลงไปสัมผัสน้ำทะเลหาดเทียนมั่ง...จะได้คลายร้อนและให้หายอยากจากความตั้งใจที่...จะมาเล่นน้ำหาดเทียนอีกครั้ง...

         
                 ผมขอลงเล่นน้ำทะเลให้หายร้อน...และดำดูหอยเม่นก่อน...ขึ้นมาค่อยไปหาลุงแก่...