เมื่อท้องฟ้ามืดมิด...ที่ทะเลสีดำ

    "พี่่...นี้โจ้นา...ที่บ้านพี่เป็นไงบ้าง...ฝนตกหรือยัง"เสียงสอบถามของโจ้ เพื่อนพ่อค้าตลาดนัด ที่โทรมาถามเมื่อทราบว่าวันนี้เป็นวันที่ผมหยุดอยู่กับบ้านไม่ได้ไปขายของ และโจ้ได้มองเห็นกลุ่มเมฆดำทมึนลอยจากทางด้านบ้านของผม มุ่งตรงไปยังตลาดนัด "เดี๋ยวนะ...ตอนนี้ผมอยู่ในบ้าน เดี๋ยวผมออกไปดูที่หน้าบ้านให้...เดี๋ยวผมโทรกลับ"ผมรีบวิ่งออกจากในบ้าน เพื่อไปดูกลุ่มเมฆให้เพื่อนพ่อค้าที่หน้าบ้าน และรีบโทรแจ้งโดยเร็วเพื่อให้ทันกับการเก็บของหรือสินค้าที่วางจำหน่าย...จะได้ไม่ต้องเปียกฝนหรือโดนลมพัดกระจัดกระจาย "โจ้... เมฆดำ...ลอยอยู่บนหัวผมเลย แต่กลุ่มนี้ดูเหมือนว่าจะลอยไปทางศรีราชานะ...แต่ผมมองเห็นกลุ่มใหญ่น่ากลัวมาก มันขึ้นมาจากทางทะเลให้ระวังด้วย..." "ขอบคุณครับพี่...เดี๋ยวผมจะได้ทยอยเก็บของเลย..."

                                       ภาพท้องฟ้าที่มืดดำเหนือบ้านผมในวันที่โจ้โทรมาถาม


       อาชีพ"พ่อค้าตลาดนัด"...อย่างผมและเพื่อนพ่อค้าแม่ค้าทุกคนทราบดีว่าอุปสรรคในการค้าขาย ก็คือ ฝน...ถ้าฝนตกก็จบกัน นั้นหมายความว่าวันนั้นไม่มีรายได้แล้ว  ยิ่งถ้าเข้าหน้าฝนต้องมีการลุ้นทุกวัน ทุกคนต้องคอยแหงนคอมองบนท้องฟ้าเป็นระยะ ระยะ ถ้าเผลอเมื่อไหร่ฝนเทลงมาไม่รู้ตัว ถ้าเก็บไม่ทัน สินค้าที่กำลังแขวนขาย หรือวางขายต้องเปียกเสียหายแน่นอน...
         ผมยืนมองเมฆฝนที่มืดคลึ้มและทำท่าจะต้องตกหนักแน่นอน...งานนี้คงมาทั้งลมทั้งฝนแน่ๆ... "เธอ...ไปซื้อกับข้าวมาไว้เลยนะ...วันนี้เราคงกลับบ้านประมาณ 2 ทุ่มโน้นแหน่ะ...งานเยอะม๊ากกก..." เสียงภรรยาผมโทรศัพย์มาจากที่ทำงาน ซึ่งผมรับในขณะที่กำลังเดินเข้า บ้าน..."ได้...ได้...เดี๋ยวเราไปซื้อที่ร้านสะพานก็แล้วกันนะ..." ผมพูดถึง ร้านอาหารทะเลเจ๊น้องซึ่งอยู่บริเวณสะพานยาวนาเกลือ เป็นร้านอาหารรสชาติชาวบ้านที่จัดจ้าน  ซึ่งครอบครัวผมมากินกันประจำ... ผมขับรถออกจากบ้าน ท่ามกลางเมฆฝนที่เริ่มปกคลุมหนาขึ้นเรื่อย พร้อมกับลมที่ กรรโชกแรง...พอมาถึงร้านเจ๊น้องสั่งอาหารเรียบร้อย  ผมก็รีบถือกล้องเดินไปยังสะพานยาวนาเกลือเพื่อไปถ่ายภาพ ทะเล และเมฆฝนที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าฝั่ง ท่ามกลางกระแสลมที่พัดแรง...

    ผมเดินออกมาถ่ายภาพกลุ่มเมฆฝน...กลางสะพานยาว ที่มีกระแสลมที่พัดแรง จนทำให้ภาพสั่นไหวยิ่งเดินออกมาตรงกลางสะพานยาว กระแสลมก็ยิ่งปะทะตัวเราแรงมากขึ้น...






    ผมมองออกไปยังทะเลสีดำ...เห็นคลื่นหัวหงอก... วับ...วับ เมื่อกระทบกับกระแสลมที่พัดแรง...โอ่ อย่างนี้นี่เอง ที่เขาบอกว่า "ทะเลบ้า"...  ผมนึกในใจ ว่า ธรรมชาติ ...บางขณะก็มีความสวยสดงดงาม แต่ในบางขณะ ก็มีความดุร้ายเกรียวกราดอยู่ในตัวเหมือนกัน แต่ถึงอย่างไรคนเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับธรรมชาติให้ได้เช่นกัน คนเราถ้าไม่โหดร้ายกับธรรมชาติหรือไปรังแกเขาก่อน เขาก็คงไม่โหดร้ายรุนแรงกับเราเหมือนกับที่คนทั้งโลกกำลังเผชิญในทุกวันนี้หรอกนะ...